We vervolgen onze reis. We rijden over een bergpas en bereiken het grootste meer van Costa Rica: Lagune de Arenal.
En net als gisternacht ben ik nu al weer om half één wakker; tja thuis is het nu half negen en tijd om op te staan. Een paar uur later zet ik de ventilator uit, omdat ik wakker word van de "kou". Tegen zes uur is het weer te warm.
We hoeven vandaag niet te haasten en komen er rond half acht uit. Iets na acht uur lopen we het restaurant binnen. Fijn dat het niet zo druk meer is, want ook al zijn we wat later, er is nog keus genoeg bij het buffet.
Na het eten pakken we onze spullen en brengen ze naar de auto. We lopen naar de balie om af te rekenen. We moeten even wachten, omdat de mensen voor ons het niet eens zijn met de rekening. Gelukkig hebben wij niet zo veel tijd nodig. Om kwart over negen stappen we in de auto en zijn we klaar voor vertrek. Michiel draait de sleutel om en er gebeurt niets. Daar staan we dan met een lege accu, want het lampje in de kofferbak, dat het gisteren nog goed deed, geeft nu weinig licht. Michiel loopt terug naar de balie en legt het probleem uit. Vrij snel komt hij met een man terug en ze wachten samen op twee andere mannen, die onder de motorkap kijken en ook constateren dat de accu leeg is. Michiel stelt voor de auto aan te duwen, maar er wordt op een vierde man gewacht. Die komt met een pick-up met startkabels, waarmee onze auto gestart wordt. Met een kwartiertje vertraging verlaten we de Hacienda.
Het is maar een half uurtje rijden over de onverharde weg en dan zitten we op de Highway. Bijna een uur later staan we weer in Canas. Nu ga ik de supermarkt in voor boodschappen en Michiel wacht bij de lopende auto. Voor we verder gaan, eten we eerst een ijsje. Hier in Canas moeten we de weg naar Tilaran hebben. Deze weg slingert de bergen in. Het is vandaag weer behoorlijk warm, ondanks dat het halfbewolkt is. Op de top van de heuvels zien we windmolens. Het blijkt hier de plaats te zijn, waar het het hardst waait. In Tilaran rijden we even verkeerd, maar na een rondje dorp, zien we dat we de terugliggende weg in moesten in plaats van pas op de kruising linksaf. De weg kronkelt naar boven en als we over de top zijn, zien we het grootste meer van Costa Rica liggen: Laguna de Arenal. We rijden de weg langs het meer, eerst naar Arenal en daarna richting La Fortuna. Opeens vliegen er een aantal toekans vlak voor ons langs. We hebben meerdere keren fantastisch uitzicht op het meer, alleen jammer dat het zo bewolkt is. Als we de stuwdam over rijden begint het te miezeren. Nog een klein stukje rijden en ons nieuwe onderkomen ligt aan de linkerkant van de weg.
Precies om half twee lopen we de receptie binnen. We vullen de benodigde gegevens in en krijgen een plattegrondje mee, waarop onze kamer aangegeven staat. Het park lijkt harstikke nieuw. Allemaal rijtjes van 5 kamers in een gebouw, liggen verspreid in een mooi aangelegde tuin. We moeten bijna helemaal achterin zijn. We parkeren de auto zo dichtbij mogelijk en brengen de spullen naar onze kamer. Terwijl Michiel de auto naar het parkeerterrein brengt, krijg ik de receptie aan de telefoon met de vraag of alles naar wens is. We hebben honger en gaan eerst een hapje eten in het dichtstbijzijnde restaurant. Ernaast ligt een schitterend zwembad. We laten ons de sandwich en hamburger goed smaken. De middag brengen we door op ons terras. Tussen de buien door probeert Michiel de kolibrie in de tuin te filmen. We lezen over de omgeving en kijken wat we de komende twee dagen kunnen doen.
Aan het eind van de middag begint het flink te onweren en de lucht ziet er uit of het niet meer droog wordt. Maar dat blijkt gelukkig niet zo te zijn, want het is hartsikke droog en nog erg warm als we naar het restaurant lopen om een hapje te eten. Na het eten gaan we een kijkje nemen bij het andere restaurant aan het begin van het terrein. Daar ligt ook nog een zwembad met jacuzzi. In het donker bij het licht van de sfeervolle lampjes lopen we terug naar onze kamer. We kijken een half uurtje televisie en doen dan het licht uit.